Με σημείο αφετηρίας την Βέροια, σε μια διαδρομή μόλις εντός του επιτρεπόμενο ορίου των 619 χιλιομέτρων για SR, και με 14.000 μέτρα αθροιστικά θετικά υψομετρικά, η Super Randonnée Montagnes de Macédoine (SR MM) επισκέπτεται διαδοχικά σχεδόν όλους τους ορεινούς όγκους της Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας. Με την σειρά:

 

• Πιερια Όρη

• Όλυμπος

• Βούρινος

• Άσκιο (Σινιάτσικο)

• Βέρνο (Βίτσι)

• Βίγλα

• Βόρας (Καϊμακτσαλάν)

• Βέρμιο

 

Τα βουνά σ’ αυτά τα γεωγραφικά πλάτη της Ελλάδος χαρακτηρίζονται σε γενικές γραμμές από στρογγυλεμένες μορφές, χωρίς βραχώδη πρανή ή απότομες ορθοπλαγιές. Το νερό και η υγρασία αποτελούν κυρίαρχο στοιχείο του μικροκλίματός τους, γι αυτό και σχεδόν όλα είναι καλυμμένα από πυκνά δάση φυλλοβόλων δέντρων, κυρίως οξυάς, ακόμα και σε μεγαλύτερα υψόμετρα. Για το λόγο αυτό καθ’ όλη τη διαδρομή, και ειδικά μέσα στα δάση, με λίγη τύχη ο αναβάτης μπορεί να δει μεγάλη και υγιής πανίδα.

 

Οι αναβάσεις της SR MM καλύπτουν όλο το εύρος τύπου και δυσκολίας, από πολύ μεγάλες σε μήκος με ρηχές και εύκολες κλίσεις, μέχρι και δύσκολες, μικρού μήκους κανονικές αναβάσεις (δεν μιλάμε για σημειακά τοιχάκια) με σταθερά διψήφια κλίση. Το οδόστρωμα είναι ασφάλτινο καθ’ όλη τη διαδρομή, αν και σε σημεία, ειδικότερα στα αλπικά υψόμετρα, χρειάζεται προσοχή καθώς η επιφάνεια έχει χαλάσει από τους χειμερινούς παγετούς.

 

Η γύρα περιλαμβάνει έξι χιονοδρομικά, πέντε εκ των οποίων σήμερα λειτουργούν κανονικά κατά τους χειμερινούς μήνες. Σ’ ένα από αυτά, στο Καϊμακτσαλάν, περιλαμβάνεται επίσης και η ψηλότερη άσφαλτος της Ελλάδος. Ως εκ τούτου, η SR MM είναι η μοναδική Super Randonnée της Ελλάδας που ανεβαίνει σε υψόμετρο μεγαλύτερο από τα 2000 m.

 

Η Montagnes de Macédoine, λόγω των υψομετρικών της, είναι ομολογουμένως μια δύσκολη Super Randonnée. Ωστόσο υπάρχουν ευπρόσδεκτα ελαφρυντικά στοιχεία που την καθιστούν λιγότερο τρομακτική απ’ ότι φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Κατ’ αρχήν το τερέν αποτελείται από, εύκολες ή δύσκολες, παρόλα αυτά σαφείς αναβάσεις. Τα 14.000 m υψομετρικά της σχεδόν στο σύνολό τους είναι απαλλαγμένα από τμήματα με κουραστικά ανηφοροκατηφοράκια που σπάνε πόδια, νεύρα και ηθικό.

 

Η φύση αυτή των ανηφοριών συνδυάζεται και με γενικά πολύ εύκολες κατηφόρες. Οι τελευταίες συνήθως παραβλέπονται στον υπολογισμό μιας διαδρομής, ωστόσο μπορούν να κάνουν μεγάλη διαφορά στο πόσο ευχάριστη θα είναι στο σύνολό της. Στην SR MM, με ελάχιστες εξαιρέσεις οι κατηφόρες είναι εύκολες, χωρίς μεγάλες κλίσεις, σε καλό και καθαρό οδόστρωμα και με ευρείες, άνετες στροφές. Αυτό σημαίνει μειωμένη χρήση των φρένων και αύξηση της ξεκούρασης κατά τα κατεβάσματα. Επιπλέον, ανάμεσα στην τελευταία κατηφόρα και την επόμενη ανηφόρα, πολλές φορές μεσολαβούν μεγάλα, ευθεία, ξεκούραστα οδικά τμήματα.

 

Επιπλέον, δεν υπάρχουν μεγάλα τμήματα χωρίς πολιτισμό. Οι δυνατότητες τροφοδοσίας και ανεφοδιασμού είναι συνεχείς καθώς, εκτός απο τη Βέροια, η διαδρομή περνάει είτε μέσα είτε δίπλα από μεγάλα και μικρότερα μονίμως κατοικημένα χωριά και κωμοπόλεις, και φυσικά και τα μεγάλα αστικά κέντρα της Σιάτιστας, της Φλώρινας και της Έδεσσας. Το μεγαλύτερο «άγωνο» τμήμα δεν ξεπερνά τα 40 χιλιομέτρα κατά την ημέρα, λίγο περισσότερο βέβαια αν ταξιδεύετε νύχτα.

 

Όσο για το νερό, είναι το μοναδικό πράμα που δεν θα αποτελέσει έννοια. Οι βρύσες και πηγές κατά μήκος της διαδρομής είναι τόσο πυκνές μεταξύ τους, που θεωρητικά θα μπορούσε κανείς να ολοκληρώσει τα 619 χιλιόμετρα της διαδρομής χωρίς να κουβαλάει παγούρι!

 

 

Η διαδρομή επιγραμματικά

 

Βέροια – Λίμνη Ασωμάτων – Χιονοδρομικό Ελατοχώρι – Αγ. Δημήτριος – Λιβάδι Ολύμπου – Γέφυρα Ρυμνίου στη Λίμνη Πολυφύτου – Σιάτιστα – Βλάστη – Κλεισούρα – Νυμφαίο – Χιονοδρομικό Βίτσι – Διασταύρωση Κρυσταλλοπηγής – Χιονοδρομικό Βίγλας/Πισοδερίου – Φλώρινα – Νέος Αγ. Αθανάσιος – Χιονοδρομικό Καϊμακτσαλάν – Έδεσσα – Χιονοδρομικό 3-5 Πηγάδια – Αγ. Νικόλαος – Χιονοδρομικό Σέλι – Βέροια.

 

 

Η διαδρομή SR MM λεπτομερώς

 

Η Βέροια είναι μια όμορφη και ιστορική πόλη χτισμένη αμφιθεατρικά στους πρόποδες του Βερμίου. Ως πρωτεύουσα του νομού Ημαθίας διαθέτει τα πάντα από απόψεως καταλυμμάτων και υπηρεσιών. Συνδέεται άμεσα με την Εγνατία Οδό, καθώς και με πλήθος άλλων οδικών αξόνων τόσο προς τον κάμπο όσο και προς το βουνό. Και βέβαια, η κοντινή Βεργίνα είναι ο χώρος όπου βρέθηκε ο τάφος του Φιλίππου Β’.

 

 

 

Ξεκινώντας λοιπόν απο τη Βέροια (1ο κοντρόλ εκκίνησης) και το «Πάρκο Ελιάς» στην «παραλία» της, τα πρώτα χιλιόμετρα κυλούν σε ελαφρά κατωφέρεια, με ανατολική κατεύθυνση. Μετά την Αγ. Βαρβάρα, περνάμε από την δεξιά όχθη του Αλιάκμονα, που στο σημείο αυτό έχει την μορφή διαδοχικών λιμνών από τα υδροηλεκτρικά φράγματα κατά μήκος της ροής του. Πρώτη λίμνη αυτή των Ασωμάτων, και με ελαφρά ανηφορική πορεία λίγο αργότερα η λίμνη Σφηκιάς. Όμορφο μέρος της διαδρομής, σε καλό οδόστρωμα και χωρίς κίνηση, που περιλαμβάνει και δύο σηραγγάκια, έτσι για την περιπέτεια.

 

 

 

Σύντομα όμως φτάνουμε στην πρώτη δοκιμασία της ΣΡ, η οποία δείχνει τα δόντια της με την ανάβαση της Σφηκιάς, μια πολύ απότομη, διψήφια ανηφόρα. Μετά το ομόνυμο χωριό ακολουθεί ένα ομαλότερο κομμάτι προς Ριζώματα. Πριν όμως μπούμε στο χωριό στρίβουμε αριστερά και ουσιαστικά αρχίζουμε την πρώτη μεγάλου υψομέτρου ανάβαση. Φτάνοντας στο χωριό Ελατοχώρι, βγαίνουμε στον δρόμο για το χιονοδρομικό. Από δω η ανάβαση είναι 8 χιλιόμετρα και από τις σχετικά εύκολες. Μετά από πορεία σε δάσος (τι άλλο;) ελάτης, σε υψόμετρο 1440 m έχουμε φτάσει στο σαλέ στη βάση της κεντρικής πίστας του χιονοδρομικού, όπου είναι και το 2ο κοντρόλ.

 

Αναστροφή και κατέβασμα μέχρι το Ελατοχώρι, και στη συνέχεια μέσω Ρητίνης και Βρίας στον κεντρικό Κατερίνης-Ελασσόνας. Μετά την Κάτω Μηλιά αρχίζει η μεγάλη, παρατεταμένη ανάβαση 22 χιλιομέτρων, με μικρή όμως κλίση, μέχρι τον Αγ. Δημήτριο, ένα μεγάλο χωριό το οποίο διασχίζουμε. Στ’ αριστερά μας ξεπροβάλει ανάμεσα στα δέντρα επιβλητικός ο Όλυμπος, ο οποίος θα μας κρατήσει συντροφιά για τις επόμενες δεκάδες χιλιόμετρα. Πέντε χιλιόμετρα μετά τον Αγ. Δημήτριο φτάνουμε στα σύνορα των νομών Πιερίας και Λαρίσης, ή αν θέλετε Μακεδονίας και Θεσσαλίας, η τελευταία εκ των οποίων θα μας φιλοξενήσει για λίγο. Στρίβουμε δεξιά προς το Λιβάδι, και ενώ είχαμε συνηθίσει σε απαλές κλίσεις, τα επόμενα τεσσεράμισι χιλιόμετρα αποτελούν κανονική ανάβαση μέχρι το υψόμετρο των 1280 m, σ’ ένα όμορφο, γυμνό τοπίο με το τεράστιο χωριό να φαίνεται στην αντικρινή πλαγιά. Μπαίνουμε κατηφορικά και φτάνουμε στην πλατεία, όπου σε κεντρικό σημείο απέναντι από τον πλάτανο βρίσκεται το κατάστημα του συνεταιρισμού «Βοσκός», το 3ο μας κοντρόλ.

 

 

 

Το Λιβάδι είναι ένα πλούσιο χωριό με κύρια δραστηριότητα την κτηνοτροφία, αλλά εξίσου γνωστό και για τα γαλακτοκομικά και τα τυριά του, ακόμα και για το κρασί του. Έχει ταβέρνες και καφέ στην πλατεία, και μαγειρευτό φαγητό στον «Γυναικείο Συνεταιρισμό» στο πρώτο στενό δεξιά, λίγο μετά την πλατεία.

 

Κατεβαίνοντας την μεγάλη κατηφόρα περνάμε από τη Δολίχη και βγαίνουμε για λίγο στον δρόμο της Ελασσόνας, για να στρίψουμε σύντομα δεξιά προς Κοκκινόγι και Γεράνια. Στρίβουμε δεξιά στον δρόμο Ελασσόνας-Κοζάνης (προσοχή, μπορεί να έχει νταλίκες ανάλογα την ώρα), και λίγο μετά το μουσείο της Μάχης του Σαραντάπορου, βγαίνουμε δεξιά σ’ έναν παράλληλο δρόμο. Δίνουμε προσοχή για να μην χάσουμε την επόμενη διασταύρωση αριστερά. Το ήσυχο δρομάκι μας ανεβάζει στην αρχή απαλά και μετά απότομα, μέχρι το κεφαλοχώρι της περιοχής.

 

Στην συνέχεια ακολουθεί ένα ανηφορικό τμήμα πάλι με μικρή κλίση, στον δρόμο Ελασσόνας-Κοζάνης, μέσα από μια κοιλάδα που σταδιακά μας ξαναβάζει στη Μακεδονία. Στα 1000 m αρχίζει ο κατήφορος, με την λίμνη Πολυφύτου, την κοντινότερη στις πηγές του Αλιάκμονα, να διαφαίνεται στ’ αριστερά μας. Στρίβουμε αριστερά προς Ρύμνιο, σε δρόμο φαρδύ και με ολοκαίνουριο οδόστρωμα τόσο φρέσκο, που σε κάποια σημεία δεν έχει ακόμα πέσει η επιφανειακή στρώση, οπότε θέλει προσοχή στα «δόντια» κατά μήκος του δρόμου στα οποία κινούμαστε παράλληλα (Ιούνιος 2020).

 

Διασχίζουμε τη γέφυρα του Ρυμνίου και ανεβαίνουμε σταδιακά προς Αιανή (μεγάλο χωριό), και στη συνέχεια σε αγροτικό/κτηνοτροφικό περιβάλλον περνάμε διαδοχικά τα χωριά Χρώμιο, Βάρης και Έξαρχος. Βρισκόμαστε στις νότιες παρυφές του Βούρινου, και στο Δαφνερό αρχίζει μια μίνι ανάβαση προς Παλαιόκαστρο, που την ακολουθεί το κατέβασμα προς την Εγνατία Οδό και μια δεύτερη μίνι ανάβαση για την Σιάτιστα, το 4ο κοντρόλ στην πλατεία Τρία Πηγάδια, στο χιλιόμετρο 214.

 

 

 

Φεύγοντας από την Σιάτιστα, λόγω της έλλειψης δέντρων έχουμε την εντύπωση ότι βρισκόμαστε σε αλπικό υψόμετρο, παρά το γεγονός ότι δεν είμαστε ψηλότερα από τα 950 m. Η διαδρομή κατεβαίνει σ’ένα σχετικά επίπεδο κομμάτι, περνάει από Εράτυρα και σταδιακά ανεβαίνει απαλά προς το Σισάνι. Ακολουθεί η εύκολη, φιδωτή ανάβαση της Βλάστης. Στην πλατεία του πετρόχτιστου παραδοσιακού χωριού και γνωστού τουριστικού προορισμού, μπροστά από τα «Παραδοσιακά Τυροκομικά Προϊόντα Βλάστης» τραβάμε την φωτογραφία του 5ου κοντρόλ.

 

Ενάμισι χιλιόμετρο μετά την Βλάστη, από το υψόμετρο των 1350 m, ξεκουραζόμαστε για 12 χιλιόμετρα κατεβαίνοντας προς τον κάμπο τρόπον τινά της Πτολεμαΐδας. Εξίσου ξεκούραστα είναι και τα επόμενα 15 επίπεδα χιλιόμετρα μέχρι το Βαρικό. Όμως καθώς προσεγγίζουμε φαίνεται μπροστά μας το σταθερό εμπόδιο των γύρω υψωμάτων που δεν διακόπτεται από καμία κοιλάδα, και συνειδητοποιούμε την σοβαρότητα της κατάστασης όταν αναγνωρίζουμε τον επόμενο στόχο μας, την Κλεισούρα, κάθετα, ψηλά στο βουνό...

 

 

 

Στην έξοδο του Βαρικού στρίβουμε αριστερά. Μετά τα πρώτα μέτρα νορμάλ ανηφόρας, αρχίζει το ξύλο! Η κλίση γίνεται (μέση έως άνω) διψήφια, και για τα επόμενα τεσσεράμισι χιλιόμετρα δεν θα πέσει κάτω από το 10% μέχρι το κοντρόλ, με εξαίρεση ένα μικρό κομμάτι περίπου στη μέση που, παραδόξως, είναι κατηφορικό. Μάλιστα, είναι εκείνη η φάση που όταν η κλίση πέφτει στο 11-12%, νιώθεις ότι ξεκουράζονται τα πόδια σου! Ευτυχώς τουλάχιστον, η άσφαλτος είναι καλή και δεν προσθέτει επιπλέον ταλαιπωρία.

 

Με λίγη ή πολλή υπομονή, κάποια στιγμή σταματάς στο καμπαναριό της Εκκλησίας του Αγ. Νικολάου (όχι η πρώτη εκκλησία μπαίνοντας στο χωριό, η δεύτερη στο κέντρο) έχοντας φτάσει στο 6ο πια κοντρόλ.

 

Από τα 1190 m ακολουθεί μια γρήγορη και ευκολη κατηφόρα που περνάει μέσα από το Λέχοβο (μεγάλο χωριό) και περιφερειακά του Σκλήθρου και των Αγραπιδιών, για να καταλήξει στον Αετό και την βάση της επόμενης, διαβόητης ανάβασης του Νυμφαίου. Όμως έχοντας μόλις ανέβει την Κλεισούρα, η μεγάλη ανηφορική αυτή νοτιοδυτική τραβέρσα φαίνεται σαν παιχνιδάκι. Άλλωστε, η θέα προς τις λίμνες Ζάζαρη μπροστά και Χειμαδίτιδα πίσω είναι τόσο όμορφη που εύκολα ξεχνιέσαι, και σταδιακά φτάνεις στην είσοδο του χωριού χωρίς καν να το καταλάβεις. Στην κεντρική πλατεία η πινακίδα με το ρολόι αποτελεί το 7ο κοντρόλ.

 

Προσοχή μέσα στο χωριό, τα καλντερίμια έχουν χάσει την νιότη τους, είναι αρκετά ταλαιπωρημένα και, σε συνδυασμό με τις κλίσεις, δυσκολεύουν το ποδήλατο. Βγαίνοντας πάλι στην άσφαλτο περνάμε τα 1400 m και κατηφορίζουμε με βόρεια γενική πορεία στο πυκνό και δροσερό δάσος οξυάς. Φτάνουμε στην Άνω Υδρούσσα, και λίγο αργότερα στην Δροσοπηγή, και ξαναμπαίνουμε σε δάσος οξυάς για την μακριά αλλά διαχειρίσιμη, δεκατεσσάρων χιλιομέτρων ανάβαση στο Βίτσι. Κινούμαστε κατά μήκος αλλεπάλληλων χειμάρρων μέσα στο δάσος, περνάμε την βρύση της «πολεμικής αεροπορίας» για να φτάσουμε σταδιακά στο αλπικό και σ’ ένα από τα ψηλότερα σημεία της ΣΡ στα 1780 m μπροστά από τις εγκαταστάσεις του ραντάρ. Είναι καλό ν’ αποφύγουμε τις φωτογραφίες ακριβώς εκεί καθώς πρόκειται για στρατιωτική περιοχή με μόνιμο προσωπικό, όμως λίγο παρακάτω στο δρόμο μας βρίσκεται το 8ο κοντρόλ στο χιονοδρομικό Βίτσι. Προσοχή να μην χάσουμε την πινακίδα του κοντρόλ, που είναι στ’ αριστερά του δρόμου και κοιτάει προς την αντίθετη πλευρά.

 

 

 

Σε μια σχετικά άγνωστη γωνία της Ελλάδας συνεχίζουμε την κατάβαση, που διακόπτεται από ενα μικρό ανηφοράκι μετά τη Βυσσινιά, και περνάμε από Αγ. Αντώνιο, τα τρία σπίτια του Μαυρόκαμπου, και την Κορέστεια (Ν. Οικισμός, μίνι μάρκετ). Βγαίνουμε δεξιά στον δρόμο Φλώρινας-Καστοριάς, με κατεύθυνση βόρεια. Στη διασταύρωση Κρυσταλλοπηγής εκτελούμε το 9ο κοντρόλ μπροστά στο μνημείο Των Εις Βίτσι Πεσόντων Καταδρομέων. Αφού περάσουμε έξω από το Ανταρτικό ξεκινάμε άλλη μια διαχειρίσιμη ανάβαση που θα μας ανεβάσει μέσω του Πισοδερίου στο χιονοδρομικό της Βίγλας. Η πινακίδα με τον χάρτη πιστών είναι το 10ο κοντρόλ. Κατεβαίνουμε σε ολοκαίνουρια, μαύρη άσφαλτο (Ιούνιος 2020) την εύκολη και μεγάλη (20 χλμ) κατηφόρα μέχρι την Φλώρινα στο χιλιόμετρο 423. Έχουμε ήδη γράψει 9200 υψομετρικά, και απομένουν τρεις μεγάλες αναβάσεις...

 

Η αναχώρηση από την Φλώρινα είναι επίπεδη για καμιά εικοσαριά χιλιόμετρα, και αφού βγούμε στο φανάρι δεξιά με κατεύθυνση την Κοζάνη, προσέχουμε περίπου δύο χιλιόμετρα αργότερα να μην χάσουμε τον χωρίς πινακίδα δρόμο αριστερά μας που οδηγεί στην Βεύη. Στο σημείο αυτή η διαδρομή ανεβαίνει στους στρογγυλεμένους γύρω λόφους, περνάει ξυστά από την Κέλλα, και μας χαρίζει εικόνες από την λίμνη Πετρών και το Αμύνταιο πίσω της, στα δεξιά μας.

 

 

 

Προσοχή στο κατηφοράκι που ακολουθεί καθώς αφενός είναι αρκετά απότομο, αφετέρου η επιφάνεια του δρόμου δεν είναι και η καλύτερη, και επιπλέον μπορεί να είμαστε αφηρημένοι θαυμάζοντας τη θέα της λίμνης Βεγορίτιδας ανάμεσα στους λόφους. Διασχίζοντας περιμετρικά την βορειοδυτική γωνία της λίμνης, φτάνουμε μέσα από τις εκτάσεις με τις κερασιές στη διασταύρωση για Νέο Αγ. Αθανάσιο. Στρίβουμε αριστερά...

 

Εδώ ξεκινάει η μεγαλύτερη ανάβαση της ΣΡ, εικοσιένα χιλιόμετρα, για το Καϊμακτσαλάν. Βρισκόμαστε στα 560 m υψόμετρο και θ’ ανέβουμε στα 2035 m. Στην αρχή της και μέχρι λίγο μετά την διασταύρωση για τον Π. Αγ. Αθανάσιο, η ανηφόρα είναι δύσκολη, απότομη και αποθαρρυντική. Ευτυχώς όμως, καθώς εισέρχεσαι στο δάσος, οι κλίσεις απαλύνουν και μειώνονται σε κανονικά νούμερα της τάξεως του 7-8%, αφήνοντας χώρο και ανάσες για ν’ απολαύσεις την ανάβαση.

 

Καθώς ανεβαίνεις όλο και ψηλότερα το μεγαλοπρεπές υψόμετρο γίνεται εμφανές, βιγλίζοντας στα δεξιά τον λιλιπούτειο Νέο Άγιο Αθανάσιο κάτω χαμηλά και την Βεγορίτιδα πέρα μακριά. Το σπασμένο από τους χειμερινούς παγετούς οδόστρωμα έχει ευτυχώς διορθωθεί με καινούρια άσφαλτο στα χειρότερα σημεία. Πάνω από τα 1600 m ο δρόμος κάνει μια στροφή προς τον βορρά και συνεχίζει μέχρι τα αλπικά λιβάδια, που διχοτομούνται από πλήθος ποταμάκια και ρυάκια.

 

 

 

Στα 1850 m φτάνεις στη διασταύρωση για την τελική ανάβαση προς το χιονοδρομικό. Απομένουν άλλα δύο χιλιόμετρα δρόμου και ψύχρας με σχεδόν 200 υψομετρικά, δυστυχώς σε πολύ κακή, όμως πάραυτα ασφάλτινη επιφάνεια. Θα χρειαστεί να φτάσεις περίπου 500 m πριν το σαλέ για να σου επιτρέψει το τερέν να το δεις εκεί να σε περιμένει. Στις μεγάλες, καθρέφτινες τζαμαρίες του, η «σέλφι» με το ποδήλατο σου τακτοποιεί την υποχρέωση για το 11ο κοντρόλ.

 

Για όποιον ενδιαφέρεται, στην ευθεία του δρόμου από το σαλέ και σε απόσταση κάτι λιγότερο από δύο χιλιόμετρα, μετά από μια δεξιά στροφή η άσφαλτος τελειώνει... το υψόμετρο δείχνει 2076 m…

 

Προσοχή στη κατάβαση από το Καϊμακτσαλάν, καθώς στον κατά τα άλλα φαρδύ και εύκολο δρόμο, το οδόστρωμα έχει καθιζάνει και χαλάσει σημειακά, κυρίως στα ανώτερα υψόμετρα. Προσοχή επίσης να μην χάσετε την διασταύρωση δεξιά για Καρυδιά. Τέλος, πολλή προσοχή στο τμήμα εκείνο πριν το χωριό, καθώς σε 3-4 πολύ απότομα σημεία, ευτυχώς μικρού μήκους, η άσφαλτος έχει αντικατασταθεί από κακοτράχαλο τσιμεντόδρομο που συνδυάζεται αρνητικά με την κλίση. Μετά την Καρυδιά η κατάβαση είναι εύκολη μέχρι τον Άγρα (μεγάλο χωριό) και τις παρυφές της Έδεσσας.

 

Μεσημέρι, Φλαμουριά και Αγ. Φωτεινή ακολουθούν, με την ανάβαση να έχει ξεκινήσει στο δεύτερο χωριό εξ’ αυτών. Λίγο πριν την Μεταμόρφωση προστίθεται άλλο ένα τοιχάκι, ευτυχώς όχι πολύ μεγάλου μήκους. Μετά από ακόμα ένα γρήγορο κατηφορικό τμηματάκι, βγαίνουμε δεξιά περίπου στη μέση της διαδρομής Νάουσας – χιονοδρομικό 3-5 Πηγάδια. Η κλίση στην αρχή είναι δύσκολη, αν και όχι τόσο όσο άλλες αναβάσεις αυτής της ΣΡ. Καθώς προσεγγίζουμε το χιονοδρομικό απαλύνει και κινούμαστε εύκολα μέσα στο δάσος οξυάς. Σε 10 χιλιόμετρα έχουμε φτάσει στο 12ο κοντρόλ, τη βρύση 3 Πηγάδια δίπλα από το σπιτάκι εισητηρίων του χιονοδρομικού, στα 1420 m.

 

Αναστροφή και κατάβαση για 14 χιλιόμετρα, και δεξιά για 3 χιλιόμετρα τραβέρσα πάνω από την Νάουσα μέχρι το ειδυλλιακό Άλσος του Αγ. Νικολάου, το οποίο διασχίζουμε για να ξεκινήσουμε την τελευταία ανάβαση της ημέρας και της Super Randonnée, η οποία δεν είναι ούτε εύκολη, ούτε δύσκολη. Με σχετικά σταθερή κλίση στο 6-8%, ανεβαίνουμε μέσα από ακόμα ένα δάσος οξυάς, σταδιακά προς το Κάτω Βέρμιο. Διασχίζουμε το χωριό και συνεχίζουμε προς το χιονοδρομικό του Σελίου, ανεβαίνοντας το μικρό, το κάπως απότομο, αλλά το απολύτως τελευταίο ανηφοράκι! Όταν αντικρύσουμε το τεράστιο πάρκινγκ του χιονοδρομικού έχουμε ουσιαστικά τελειώσει τις ανηφόρες. Κυκλώνουμε το πάρκινγκ αριστερόστροφα μέχρι την πλατεία εισόδου της περιοχής χιονοδρομίας, και παρκάρουμε το ποδήλατο μπροστά από τα ski clubs, σε υψόμετρο 1480 m, για την φωτογραφία του 13ου κοντρόλ.

 

Επιστρέφουμε προς το Κάτω Βέρμιο, και αφηνόμαστε στην υπέροχη, γρήγορη και απολαυστική κατηφόρα που μας φέρνει, χωρίς πεταλιά και με ένα χαμόγελο εώς τ’ αυτιά, στο σημείο απ’ όπου ξεκινήσαμε, στο πάρκο Ελιάς της Βέροιας…